Een boek maak je nooit alleen. Buiten de vormgever heb ik een vriend gevraagd de redacteur te worden van het boek: Will Tieleman. Hij zorgt er al jaren voor dat mijn columns in goed Nederlands op het net komen. Ik ben altijd al slordig geweest in mijn taalgebruik en heb geen Nederlands gestudeerd, dus een redacteur had ik hard nodig. Bovendien weet Will veel van het eiland, dus hij corrigeert me zowel inhoudelijk als op het taalgebied. Wel ontstonden er stevige discussies over de schrijfwijze van Griekse woorden in het Nederlands. Ik vertaalde alle Griekse letters volgens mijn gevoel en – naar later bleek – naar het Engels, wat in wezen de meeste mensen doen. Maar er zijn echter regels om die moeilijke taal Grieks naar het Nederlands te vertalen:
(uit een mailtje van Tara van Steen)
... dit is een zeer interessante kwestie, eentje waar we aan de universiteit tijdens mijn studie nieuwgrieks ook genoeg over gediscussieerd hebben.
Grof gezegd zijn er twee opinies in taalkundigen-land: de ene die pleit voor fonetische transcriptie (officiele term voor omzetting van het ene alfabet in het andere alfabet), en de andere waarbij voor elke griekse letter een latijnse staat. Dit zorgt voor verschillende resultaten. Bijvoorbeeld Μυτιλήνη, wordt fonetisch Mitilini en letter-voor-letter (ook wel transliteratie genoemd) Mytilene. Ook op het eiland zie je dat op het ene bord Mithimna staat en op het andere Methymna.
Wat is nu correct? Daar is dus geen uitsluitsel over te geven.
Persoonlijk kies ik meer voor de transliteratie variant, omdat je anders rare en lelijke vormen krijgt, en omdat dit internationaler is en op internet meer gebruikt wordt dankzij het zogenaamde greeklish. Voorbeelden:
Transcriptie: Eftaloe Transliteratie: Eftalou
Transcriptie: Papandreoe (vind ik heel lelijk staan en niemand schrijft het zo, ook de nederlandse kranten niet) Transliteratie: Papandreou
Transcriptie: Ajassos Transliteratie: Agiasos
Na veel discussies hebben we tenslotte voor de Transcriptie gekozen. Weliswaar met twee uitzonderingen: ouzo en mousaka. Die twee woorden zijn zo ingeburgerd in de Nederlandse taal dat ik een stevige strijd ben aangegaan met Will, om geen oezo of moesaka in mijn boek te krijgen. De strijd om eigen namen, zoals Koelaras, heb ik gestaakt. Will heeft helemaal gelijk: de transcriptie-regel heeft bij ons de slechts bovengenoemde twee uitzonderingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten