zondag 6 maart 2011

En nog een lofzang


"Dank voor het boek, dat vrijdag jl. na twee vergeefse pogingen werd bezorgd. TNT-meisje ook blij, want die worden per bezorgd stuk betaald, wist je dat? Dus bij geen gehoor twee keer langsrijden, twee keer de auto uit, pakje pakken, aanbellen, wachten, briefje schrijven en morgen opnieuw proberen. Tijdens haar eerdere pogingen stond ik bij Pied-à-terre mijn zoek-het-boek-act op te voeren. Op de planken met ‘Net binnen’ geen strooilichtezel te zien, laat staan vossenballenijs. Desgevraagd legde de baliemevrouw me uit hoe het werkt: Pied-à-terre geeft mijn belangstelling door aan jou, jij geeft een seintje aan Boom, Boom stuurt een inzage-exemplaar naar Pied-à-terre en Pied-à-terre stuurt mij een email, dat het er is. Hoe eenvoudig kan het zijn. Ik laat je nog weten, als ik het ook daadwerkelijk heb (in)gezien.

Maar dan nu mijn eigen exemplaar! Er bestaat een sketch van Kees van Kooten, waarin hij als jarige job van de eindeloze stroom vrienden en familie direct na binnenkomst een koffietafelboek in handel gedrukt krijgt. Allemaal van het type: hier-wist-ik-weliswaar-nog-niets-van-en-daar-wil-ik-ook-de-rest-van-mijn-leven-nooit-iets-van-weten. Niettemin presteert Kees het om elke keer oprecht blij verrast te kijken onder het uitroepen van; maar hoe wist je dat ik hier altijd al alles van heb willen weten? De gever is dan al buiten gehoorafstand want in rechte lijn op de drank af gestevend. Kortom: de absolute dood voor het fenomeen koffietafelboek, voorgoed afgeschreven als cadeau, definitief gedegradeerd als wanhoopsdaad. Zelfs De Slegte wist zich even geen raad.

Wees gerust: jouw boek is different cook. In tekst en beeld inderdaad een feest van herkenning, maar ook een bron voor mensen zoals ik, die oprecht alles van Lesbos willen weten. Lezen over nieuwe aspecten van het eiland, kijken naar nog onbekende plekjes en plaatsen. Een boek om te lezen, maar ook om te bladeren. Nu doe ik dat altijd van achter naar voren, dus liep ik in dit geval direct vast in mijn eigen beperkingen: de woordenlijst, in Grieks-alfabetische volgorde nog wel. Dat wordt weer extra huiswerk en bijles, ben ik bang. Maar een dwingender aanleiding om direct weer af te reizen is nauwelijks te bedenken. Dit nog zien, daar nog heen, dat nog doen. Jullie hebben het maar mooi makkelijk, want jullie zijn er al. Wij moeten onze aandrang eerst nog materialiseren in tickets en koffers – en dan alles nog ophouden tot 6 april.

Over columns en foto’s kan ik kort zijn: zowel tekst- als beeldadepten komen ruimschoots aan hun trekken, al is het door de ‘plaatjes bij de praatjes’ van Jan soms moeilijk om direct verder te lezen. In die zin is het boek behoorlijk evenwichtig, omdat je ook voor nieuwe Lesbos-ontdekkers zowel vragen oproept als antwoorden geeft: kijk, zo (mooi) is het leven hier nu eenmaal (en daar kunnen wij ook niks aan doen). Verwacht van mij op deze plaats dus geen verdere analyse: jij schrijft zoals je schrijft en Jan kiekt zoals hij kijkt. Het resultaat is een oproep aan alle wandel- en vogelaars (ja Will, ik weet het, kan eigenlijk niet), strand- en bartypes: Koop Dit Boek, koffie erbij en benen op tafel, en dan – vrij naar alweer Kees van Kooten: kijken, kijken en morgen de rest erbij ontdekken!

Achterstevoren bladerend en genietend kom ik dan eindelijk bij het titelblad, waar de drie makers worden vermeld. Want een boek maken met teksten en foto’s is één ding (me dunkt), het vormgeven is ook een vak. Ik heb er zelf twee in mijn familie. Je schreef op je blog al over de drie creatieve geesten, over keuzes en concessies, maar de vormgeving bepaalt toch de eerste indruk/aanblik. De keuze voor de omslagfoto, de Griekse steekwoorden en ‘de grenzen van de leesbaarheid’ worden in je blog al verklaard en daar zal ik dus mee moeten leven J. Ook met het feit, dat de titel niet echt ‘voor arbeiders verklaard’ wordt, kan ook ik – als niet-scrabbelaar – vrede hebben. Ik zal ze niettemin voordragen als ‘mooiste woorden van 2011’ zodra mijn genootschap ‘Onze Taal’ zijn kolommen daarvoor openstelt. Wat mij aan de vormgeving echter bovenmate intrigeert, is het minuscule driehoekje rechts onderaan elke pagina, uitgevoerd in afwijkende (steun)kleur. Daar wil ik álles van weten, want ik ga mijn bloglezers uitleggen, dat over elk detail van dit boek is nagedacht (en daarom alleen al een musthave is)."

Ger Zurburg (columnist voor het Noordhollands Dagblad: Dandalos)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten